Τώρα προσέχω

 Δε μ' άφησες όσο ήθελα να σ' αγαπήσω...

κι όποτε άνευ όρων 

την ψυχή μου σου παρέδιδα,

μετάνοιωνα...έκανα πίσω...

χαμένη ένιωθα...

μα αγωνιζόμουν πάλι απ' την αρχή. 

Στον κύκλο των παράλογών σου,

κλείστηκα 

κι όσο κι αν ήθελα να πάω παραπέρα

στο ίδιο πάντα το σημείο έφτανα.

Δε μ' άφησες όσο ήθελα να σ' αγαπήσω...

Όνειρα έκανα τη νύχτα 

που μου τα γκρέμιζες με μια σου λέξη

το πρωί.

Ώσπου στην έρημη καρδιά μου 

γκέμια πέρασα

να μην αφήνεται ανεξέλεγκτα

στον μέσα σου, άστατο καιρό...

καλοκαιριά τη μια στιγμή

την άλλη άγριος χειμώνας.

Τώρα προσέχω

δεν αφήνομαι

και την καρδιά μου την κρατώ,

τόσο αθώα κι αφελώς να μη σου δίνεται.

Μάθε λοιπόν: 

όσο κι αν πόνεσα, δεν έχασα εγώ.

Δε μ' άφησες όσο ήθελα να σ' αγαπήσω...

Τι κρίμα...

δεν άφησες όσο ήθελες κι εσύ,

ν' αγαπηθείς.

Μαρία Γασπαράτου

Πάντα κάτι θα λείπει

Αλλάζει όπου να 'ναι ο καιρός....

όλο και πιο μακριά μου θα φεύγει

ένα ακόμα γλυκό καλοκαίρι.

Μετράω στιγμές... 

προσθέτω τις όμορφες ώρες,

αμφίβολες χαρές αφαιρώ

κι ως συνήθως

η πράξη αυτή δε μου βγαίνει.

Μα αυτό που αδιαμφισβήτητο μένει, 

είναι πάντα το φως. 

Κυρίαρχο, απόλυτο, λαμπρό, συνεχές

και μια αίσθηση μέσα μου 

βελούδινης θέρμης.

Ο ουρανός από τώρα και μπρος,

λίγο λίγο θ' αλλάζει...

και δε λέω...

κάθε τι, τη δική του ομορφιά κουβαλά.

Μα είναι οι μέρες εκείνες 

που αργά θα κυλούν δίχως φως

και στη σκέψη τους νιώθει η ψυχή

κάποια ίσως αναίτια λύπη.

Στα γνωστά μου κρυφά μονοπάτια

ξανά θα βρεθώ...

τη σκιά μου θα ψάχνω να βρω...

θα κοιτάζω μπροστά μου 

και πίσω και πλάι,

μα αυτή πουθενά,

αφού  ο ήλιος σαν φεύγει,

μαζί του την παίρνει...

Ξέρω...

κι άλλες όμορφες μέρες θα 'ρθούν...

μα απ' τις μέρες αυτές,

πάντα κάτι θα λείπει.

Μαρία Γασπαράτου

Να ονειρεύομαι

Έτσι να σε κοιτάζω θάλασσα,

να χάνομαι μέσα στη μελαγχολική,

φθινοπωριάτικη ομορφιά σου,

να ταξιδεύω,

σαν μια μικρή σταλαγματιά κι εγώ,

πάνω στα κύματά σου,

τα καλοκαίρια που θα 'ρθούν ξανά,

να ονειρεύομαι...

Μαρία Γασπαράτου

 

"Έχω καιρό ακόμα..."

"Ακόμα προλαβαίνεις..." 

είπα...

"η θάλασσα που αρνήθηκες,

για κάποια δήθεν ασφαλή

γυάλινα ενυδρεία,

σε περιμένει ακόμη...

Κι ο ουρανός που αντάλλαξες

με πέτρινα ταβάνια, 

να σε φυλάνε τάχα απ' τις βροχές,

προσμένει μια σου απόφαση...

ν' ανοίξεις στο απέραντο

τα άτολμα φτερά σου...

Βιάσου λοιπόν,

πριν να 'ναι αργά. 

Κοίταξε πίσω 

τα χαμένα καλοκαίρια...

δες πόσο γρήγορα 

αλλάζουν οι εποχές...".

Κι εσύ με κοίταξες 

μ' εκείνα σου τα αθώα μάτια

κι έμοιαζες με παιδάκι τρομαγμένο,

που ένας αέρας δυνατός, 

του δωματίου του, έσπασε,

την κλειδωμένη πόρτα...

κι ύστερα μου ψιθύρισες

με μια φωνή απρόθυμη

που μόλις ακουγόταν:

"Έχω καιρό ακόμα..."

την ώρα που το πρώτο 

κίτρινο φύλλο έπεφτε,

στη μάχη με τον χρόνο, 

ηττημένο,

απ' της μικρής αυλής σου 

τη ροδιά.

Μαρία Γασπαράτου