Αναγνώστες

Κυριακή 31 Αυγούστου 2025

Καλοκαίρια της ζωής μας


Καλοκαίρια της ζωής μας, 
μακρινά...
πού έχουν πάει;
Νύχτες με ασήμι κεντημένες,
μέρες χρυσές,
ρόδινα δειλινά...
Άνεμοι φορτωμένοι μυρωδιές,
αγιόκλημα και γιασεμί,
καρπούζι και ψημένο καλαμπόκι...
Γέλια, τραγούδια, μουσικές,
πλάνα ζωής και όνειρα...
Στιγμές γλυκές 
στις γαλανές ακρογιαλιές,
παιχνίδια στα κρυστάλλινα νερά...
Καλοκαίρια της ζωής μας, 
μακρινά...
γλάροι που πέταξαν,
του χρόνου ακολουθώντας 
το καράβι. 
Μικρές κουκίδες έγιναν  
στου απείρου τον φθαρμένο χάρτη...
μα και της μνήμης καταφύγιο 
φωτεινό,
κάθε φορά που στην ψυχή 
φθινοπωριάζει.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε όλοι, με υγεία!!!
Καλό φθινόπωρο!!!

Τρίτη 26 Αυγούστου 2025

Των χαμένων ο Άγιος

 
Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές...
Των χαμένων ο Άγιος, 
θα προσμένουμε πάλι,
να φωτίσει τους δύσβατους δρόμους,
μονοπάτια ζωής 
που ο ήλιος τα έχει ξεχάσει,
της ψυχής μας γωνιές 
που σκεπάζει βαριά συννεφιά...
Ο καθένας μας ό,τι πολύ λαχταρά
θα ζητήσει να βρει,
με καρδιά, που καινούρια φτερά
θα της δίνει η πίστη.
Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές, 
με οικείες γλυκές ευωδιές,
κανέλα, γαρύφαλλο
κι άγιο λιβάνι.
Σ' έναν κόσμο που χάνεται,
που ολοένα στο σκότος βουλιάζει,
σ' έναν κόσμο σκληρό, 
που η ψυχή μας διψάει να βρει 
λίγο φως,
θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές
κι η ελπίδα, 
στη νύχτα εντός μας,   
αστέρια θ' ανάψει.

Μαρία Γασπαράτου

Ο Άγιος Φανούριος, ας φέρει στον καθένα μας, ό,τι έχει ανάγκη!!!




Πέμπτη 21 Αυγούστου 2025

Κόκκινα τριαντάφυλλα

 Κόκκινα τριαντάφυλλα,
στης νύχτας την εβένινη έρημο...
τα χέρια απλώνω... 
ποθώ να τ' αγγίξω,
αψηφώντας
τα αιχμηρά τους αγκάθια.
Κόκκινα τριαντάφυλλα
στο μαύρο της νύχτας,
του χθες οι αναμνήσεις...
απόκοσμη ομορφιά, 
στη σιωπή.
Το άρωμά τους μεθά τις αισθήσεις...
η καρδιά σαν μικρή πεταλούδα
τα φτερά της χτυπά...
απ΄ το στήθος μου, λες,
προσπαθεί να ξεφύγει... 
των κόκκινων ρόδων το νέκταρ
διψά να γευτεί.
Κόκκινα τριαντάφυλλα
στ' αυγουστιάτικο βράδυ...
μπουμπούκια κλειστά, οι αναμνήσεις, 
που ανοίξαν,...
βελούδο κι αγκάθι,
μέλι και αίμα,
ευωδιά και πληγή...

Μαρία Γασπαράτου


Τα παλιά μου ποιήματα


Τα παλιά μου ποιήματα...
ξένα σχεδόν...ξεχασμένα...
σαν παιδάκια μικρά
που κάποια μάνα αδιάφορη
τα εγκατέλειψε.
Κι όμως 
ήτανε πέρα για πέρα αληθινά,
τα γέλια και τα δάκρυα
η απόγνωση κι η ελπίδα...
Σε κάθε λέξη τους, 
η πίκρα κι η χαρά,
κύματα εγκλωβισμένα
της ψυχής μου,
που κάποτε 
μέσα σε στίχους ποταμούς,
βρήκαν διέξοδο...
Τα παλιά μου ποιήματα...
περνάει σαν άνεμος ο χρόνος 
πάνω από τη ζωή μας...
όλα τ' αλλάζει...
τόσο 
που αναρωτιέμαι έκπληκτη:
Δικά μου είναι;

Μαρία Γασπαράτου

Κυριακή 10 Αυγούστου 2025

Στιγμές του Αυγούστου


Στιγμές του Αυγούστου...
μέλι στάζουν
πάνω απ' του ωραίου τόπου μου
τ' ασπρογάλαζα τοπία...
τα χέρια απλώνω και τ' αγγίζω...
στα χείλη μου το γεύομαι...
μέσα μου νιώθω στάλα στάλα,
βάλσαμο στην ψυχή,
τη γλύκα 
όσου απέμεινε καλοκαιριού.
Θα 'ρθει ο Σεπτέμβρης
κι όλα απίστευτα γοργά 
θα κυλήσουν.
Κάποτε, 
ένας ακόμα Αύγουστος,
ονείρου εικόνα θα φαντάζει, 
μακρινή...
ήλιος υπέρλαμπρος 
που χάθηκε στη δύση...
ταξίδι όμορφο 
που 'χει τελειώσει.
Μα ας μη μελαγχολώ...
οι ρόδινές του ανατολές,
των αστεριών του οι βροχές,
της θάλασσάς του, όλο το μπλε,
μπροστά μου ακόμα...
κάθε του μέρα, μια ζωή...
κάθε στιγμή του, μια γιορτή...
με πάρτι μοιάζει παιδικό
κι εγώ, 
παιδί θα ξαναγίνω,
να το ζήσω. 

Μαρία Γασπαράτου