Οι λέξεις μου

Τρομαγμένα πουλιά

φτερουγίζουν...

πάνω απ' τη σκέψη μου, 

γύρω απ' τα χείλη μου,

μες στην ψυχή μου.

Τρομαγμένα πουλιά

από τ' άτολμα χέρια μου

αγωνιούν να ξεφύγουν...

με τρεμάμενα δάχτυλα

στο άδειο χαρτί τ' ακουμπώ

μα πετούν μακριά...

Οι λέξεις μου...

τρομαγμένα πουλιά...

Μαρία Γασπαράτου

ΕΛΕΝΗ

 Τη λεν Ελένη....

Κανένας πόλεμος 

για χάρη της δεν άρχισε...

μοιραία δεν υπήρξε, 

ούτε και καλλονή....

μια απλή γυναίκα ήτανε,

αδιάφορη σχεδόν, 

συνηθισμένη,

στο μυθικό της όνομα,

που αισθανότανε συχνά,

εγκλωβισμένη.

Σαν ξένο ρούχο το ένιωθε...

σαν φυλακή.

Σήμερα όμως το αποφάσισε,

στα μέτρα της να φέρει 

το όνομά της.

Ελευθερίας λάβαρο 

στο Έψιλόν της, 

βάζει...

στο Λάμδα της, 

Λαχτάρα για ζωή...

στο δεύτερό της Έψιλον, 

για ό,τι πόθησε πολύ, 

Επιμονή...

στο Νι της, 

ένα Ναι μεγάλο στα όνειρά της

και στο στερνό το Ήτα, 

έναν Ήλιο,

τη γκρίζα της για να φωτίσει

την ψυχή.

Τη λεν ΕΛΕΝΗ...

δεν είναι πια αδιάφορη, 

ούτε συνηθισμένη...

το όνομά της έκανε 

στεφάνι στα μαλλιά της 

κι είναι μοναδική.

Μαρία Γασπαράτου

Θάλασσα

 Ήρθα κοντά σου ξανά...

στο απαλό σου γαλάζιο,

το βλέμμα μου βύθισα...

ξαναγεννήθηκα.

Την υγρή σου ανάσα, 

ανάσα μου έκανα...

αναστήθηκα.

Κι όσες άγκυρες μαύρες,

την ψυχή και το νου μου 

ανελέητα πλήγωναν,

στης πλατιάς αγκαλιάς σου 

τον σκούρο βυθό,

με μια κίνηση αυθόρμητη, 

πέταξα.

Ο ορίζοντας τότε, 

που μια ομίχλη βαριά

επιδέξια κάλυπτε,

φάνηκε

κι η ψυχή μου ελεύθερη πλέον, 

σαλπάρισε

και μαζί της σε πήρε.

Ξεκάθαρα τώρα είναι όλα κι απλά.

Όποιος βρίσκει τον τρόπο

να κρατά φυλαγμένη εντός του

τη θάλασσα,

στο σκοτάδι του πάντα

ανοίγει ένας δρόμος στο φως

και ποτέ του δε χάνεται.

Μαρία Γασπαράτου

Χαμένο λιμάνι

 Πληγωμένες στιγμές

στης θύμησης μου

το ξεθωριασμένο κάδρο...

Κόκκινες πινελιές σε φόντο γκρι...

το χέρι κάποιου γενναιόδωρου ζωγράφου

προσμένουν,

χρώμα να βάλει και λάμψη.

Με μια του κίνηση 

ν' αλλάξει το τοπίο.

Φως να ρίξει 

στα τυφλά σταυροδρόμια,

να δω τι έφταιξε.

Με λίγο κίτρινο 

να βάψει τον άχρωμο ήλιο,

να επιστρέψει η χαρά

και στων λαθών μου 

το σκούρο πέλαγο

ν' απλώσει ένα ελπιδοφόρο θαλασσί...

όλα μου τ' άσχημα και τα στραβά 

να τα καλύψει.

Σε καθαρά κρυστάλλινα νερά

να ταξιδέψει το βλέμμα μου,

στων ματιών σου να φτάσει 

το χαμένο λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου