Άγιε μου Δημήτρη

Άγιε μου Δημήτρη,

στη Θεσσαλονίκη,

θα 'ρθω πάλι όπως παλιά 

για να σε βρω,

να σε προσκυνήσω

και να σου ζητήσω,

τ' όνειρό μου να κρατήσεις 

ζωντανό.

Άγιε Στρατηλάτη,

των πιστών προστάτη,

στην εικόνα σου 

μ' ευλάβεια θα σταθώ

κι ό,τι με βαραίνει

κι ό,τι με μαραίνει,

στης λαμπάδας θα το πνίξω, 

τον καπνό.

Άγιε καβαλάρη,

λάμπεις σαν φεγγάρι,

σε ανέφελο, 

καθάριο ουρανό.

Άπλωσε το φως σου,

το υπέρλαμπρό σου,

μες στου κόσμου τα σκοτάδια

μη χαθώ.

Μαρία Γασπαράτου

Χωρίς αιτία

 Σε σένα ταξιδεύει ο νους μου

σαν γλάρος πάνω απ' τα καράβια

του γυρισμού ψάχνει σημάδια

στους δακρυσμένους ουρανούς μου.

Χαράζει κι όμως δε θα φέξει

η αυγή ξανά θα με προδώσει

το φως της σ' άλλη γη θ' απλώσει

και πάλι νύχτα εδώ θα πέσει.

Φωτιά που καίει η απουσία

και πώς με τη φωτιά να παίξω

φοβάμαι πως δεν θα τ' αντέξω

έτσι να ζω χωρίς αιτία.

Μαρία Γασπαράτου

Κύκνειο άσμα

Μελένια χρώματα του φθινοπώρου,

στάζετε μαγικά, πάνω στον κόσμο,

απ' την υγρή παλέτα του Θεού.

Στης φύσης το μελωδικό,

κύκνειο άσμα,

όλα γλυκά και μελαγχολικά, 

χορεύουν...

σύννεφα, φύλλα, 

ταξιδιάρικα πουλιά,

της θάλασσας 

γαλάζια κυματάκια... 

Για δες, κάποιες φορές,

πριν τον χαμό της η ομορφιά,

πόσο απλόχερα σκορπά,

τα πιο ωραία της θαύματα!

Μαρία Γασπαράτου

Σαν νότιος άνεμος

Σαν πληγωθώ δε λέω πολλά 

ούτε και κάνω.

Αέρας γίνομαι.

Ποτάμι που γοργά κυλά.

Ήλιος που βιάζεται 

στη θάλασσα να δύσει.

Λίμνη που από έναν άνυδρο, 

καυτό καιρό, εξατμίζεται.

Θα ψάχνεις ίχνη μου να βρεις

και δε θα βρίσκεις.

Μέσα σε στίχους λυπημένους 

θα βουλιάξω

σαν βότσαλο σε θάλασσα βαθιά

και τίποτα από μένα δε θα μείνει...

δε θα 'χεις τίποτα...

Σαν πληγωθώ δεν πρόκειται

ποτέ ν' ανταποδώσω.

Ούτε εκδίκηση ζητώ, ούτε και οίκτο...

ούτε θα προσπαθήσω να σε πείσω...

δε θα χτυπήσω τα λάθη σου...

δε θα σε στήσω στον τοίχο...

Σαν πληγωθώ

αθόρυβα θα φύγω...

σαν δάκρυ από ματάκια παιδικά...

σαν νότιος άνεμος. 

Μαρία Γασπαράτου

Δέκα μποφόρ οι άνεμοι

 Δέκα μποφόρ οι άνεμοι 

που πνέουν στην καρδιά μου

αφού εγώ βρίσκομαι εδώ 

κι εσύ ΄σαι μακριά μου.

Βροχές προβλέπονται ισχυρές 

κι άγριες καταιγίδες

αφού μαζί σου φεύγοντας 

πήρες και τις ελπίδες.

Κάνε να αλλάξει ο καιρός 

στην έρημη ψυχή μου

διώξε μακριά τα σύννεφα 

τα μαύρα απ' τη ζωή μου.

Ο ήλιος πάλι θα φανεί 

θα έρθει καλοκαίρι

μονάχα όταν κάποια αυγή 

μαζί της θα σε φέρει.

Μαρία Γασπαράτου

Αυτοί που μένουν

Είναι κι αυτοί που μένουν

ό,τι κι αν γίνει...

στη λύπη σου και στη χαρά,

στα δύσκολα και στα απλά,

στα λίγα, στα πολλά,

στης ζωής σου, κάποτε,

το "τίποτα",

που απλώνουν χέρια

να πιαστείς,

χαμόγελα να μοιραστείς,

ψυχή ν' αντέξεις.

Είναι κι αυτοί που μένουν

ό,τι κι αν γίνει,

τις ώρες που είσαι ανεπαρκής,

κλειστός σαν στρείδι,

ανασφαλής,

που χάνεσαι

και που δε θέλεις άνθρωπο να δεις,

που τίποτα δεν περιμένεις...

δε σε ξεχνούν,

δεν κάνουν σαν ποτέ να μην υπήρξες,

που όταν επιστρέφεις είναι εκεί,

γιατί κάτι σημαίνεις.

Είναι κι αυτοί που μένουν

ό,τι κι αν γίνει...

που στης ζωής σου το ασταθές τοπίο,

γίνονται δέντρα...

Δεν είναι όλα ψεύτικα, ξέρεις...

Μαρία Γασπαράτου

Ορίζοντες

 Τα παράθυρα 

που έμειναν κλειστά,

θα μας θυμίζουν πάντα

τους ορίζοντες, 

που έχασε το βλέμμα μας...

Μαρία Γασπαράτου

Μια χώρα ουτοπική

  Εσύ, μια χώρα μακρινή,

χαμένη 

σ' ενός ατέρμονου χειμώνα 

την ομίχλη

κι εγώ, 

χωρίς πυξίδα ταξιδεύω,

με χάρτες, 

απ' του χρόνου την ορμή

φθαρμένους...

κι όλοι οι άνεμοι με κυνηγούν

κι όλα τα κύματα

επάνω μου ξεσπούν 

την καταστροφική τους

τη μανία..

κι ούτε λιμάνι,

ούτε ένα έρημο νησί,

ούτε ένας βράχος έστω,

μια στιγμή να ξαποστάσω.

Δεν έχει τέλος τούτο το ταξίδι...

δεν έχει νόημα...

δεν έχει λογική...

είσαι μια χώρα ουτοπική

χαμένη

σ' ενός ατέρμονου χειμώνα 

την ομίχλη.

Μαρία Γασπαράτου