Δικαίωση ζητά

 Το τρένο αυτό, 

δεν έφτασε ποτέ στη Σαλονίκη.

Τρέχει στο άπειρο

μ' όλα τα φώτα του σβηστά.

Ψάχνει μια άνοιξη να βρει...

εκείνη που δεν πρόλαβε 

να συναντήσει.

Κάθε φορά που βρέχει,

είναι που μέσα από τα σύννεφα 

περνά

κι απ' τα ορφανά βαγόνια του,

πέφτουν χιλιάδες δάκρυα.

Αυτό το τρένο 

αιώνια θα ταξιδεύει

ψάχνοντας απαντήσεις...

Δικαίωση ζητά...

Τόσες φωνές, τόσες κραυγές,

μια ένοχη σιωπή σκεπάζει,

δίχως ντροπή

και μόνο η άνοιξη, 

παίρνοντας πάνω της

όση κανείς 

δεν έχει το φιλότιμο να πάρει,

ευθύνη, 

σαν έρχεται από μακριά, 

θα ρίξει όλα τα άνθη της 

στα αιχμηρά "γιατί" του

κι έπειτα θα σταθεί 

έξω απ' την πόρτα μας, 

γυμνή.

Μαρία Γασπαράτου

"Τίποτα"

Όλα ξεκίνησαν θυμάμαι 

από ένα "τίποτα"...

μια απάντηση ανερμήνευτη...

κούφια σαν ξερός κορμός δέντρου,

άδειου από ζωή, 

που από τη μια στιγμή στην άλλη, 

με μιας αλήθειας 

το αναπόφευκτο αγέρι,

θα 'πεφτε.

Όλα ξεκίνησαν από ένα "τίποτα"

σε μια ερώτηση επικίνδυνη

κι από ένα βλέμμα καρφωμένο 

σε κάποιου παραθύρου βορινού

το τζάμι,

που πουθενά δεν κοίταγε

κι όμως ήταν γεμάτο

εικόνες ξένες.

Μέσα σ' αυτό το "τίποτα"

που ακούστηκε αδιάφορα

κι ενοχικά συνάμα, 

μέσα σ' αυτό το βλέμμα 

που απελπισμένα έψαχνε,

όσα την ώρα εκείνη 

ήταν αδύνατο να βρει,

ό,τι ως τότε ήταν δεδομένο,

χάθηκε.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν ήρθες

 Γι αυτό το χέρι 

που δεν έπαψε ποτέ 

να με κρατά, 

θέλω να γράψω απόψε

και για τα μάτια 

που δεν έπαψαν ποτέ

να καθρεφτίζουν τη μορφή μου...

για τη φωνή 

που σαν τραγούδι απαλό,

τους φόβους μου όλους 

νανουρίζει

και που σαν βάλσαμο, 

με λέξεις τρυφερές,

γιατρεύει μέσα μου 

κάθε πληγή...

γι αυτόν τον άνεμο πολεμιστή,

θέλω να γράψω, 

της ψυχής σου,

που ό,τι πάει κακό 

να με απειλήσει, 

το σαρώνει...

μα πιο πολύ θέλω να γράψω 

για το φως 

που απρόσμενα η αγάπη, 

στη ζωή μου έφερε.

Σαν ήρθες, 

μέτραγα χειμώνες 

και φθινόπωρα...

Θυμάσαι;

Ήταν μια νύχτα παγωμένη 

του Γενάρη

και ξάφνου στην ψυχή μου

καλοκαίριασε.

Μαρία Γασπαράτου

Οι Κυριακές

 Θα μπορούσαν όλες οι Κυριακές

να μοιάζουν με γιορτή,

αν βρίσκαμε λίγο χώρο 

μέσα στο γκρίζο τους,

για ένα χρωματιστό όνειρο...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα μήνυμα

 Βρήκα μια άνοιξη μικρή 

μες στο χειμώνα.

Κόκκινες παπαρούνες, 

πέρα από του ορίζοντα 

το μπλε βαθύ, λιβάδι, 

άνθισαν μπρος στα μάτια μου

και γύρω τους 

ροζ και λιλά βιολέτες,

πορτοκαλί γεράνια,

κίτρινες μαργαρίτες,

γαλάζια γιασεμιά.

Ξαφνιάστηκα...

για μια στιγμή το πίστεψα 

πως έφτασε ο Απρίλης...

μα ήταν ένα δειλινό μονάχα 

του Φλεβάρη

που γέμισε το βλέμμα μου 

με χρώματα χαράς...

ήταν απλά ένα μήνυμα 

του εσπερινού ουρανού,

να θυμηθώ,

πόσο είναι ωραία η άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου

Είπες θα 'ρθείς

 Είπες θα 'ρθείς.

Να περιμένω είπες.

Όσο μακριά κι αν φτάσω,

πως θα 'ρθείς.

Όσα βουνά ορθώνονται μπροστά σου

πως θα τ' ανέβεις

και τις μεγάλες θάλασσες,

με της αγάπης σου την αγιοσύνη,

θα τις διαβείς.

Πως θ' αψηφήσεις τον καιρό.

Ανέμους, καταιγίδες, 

πως δε θα φοβηθείς.

Μια δρασκελιά για σένα 

ο κόσμος όλος

και θα με φτάσεις...

αυτό είπες...

Κι εγώ που τόσο μακριά 

ποτέ δεν πήγα,

πρόσμενα 

από του δρόμου τη γωνιά

να δω να πλησιάζεις,

ν' αφουγκραστώ 

τα βήματά σου στα σκαλιά,

ν' ακούσω απ΄τη φωνή σου 

το όνομά μου...

Μάταια...

Και πια 

κουράστηκε να περιμένει η νύχτα...

η αυγή κουράστηκε...

και τ' όνειρο κρεμάστηκε,

με μιας ακλόνητης βεβαιότητας,

το ατσάλινο σχοινί.

Μαρία Γασπαράτου