Θα χαράξει γλυκά ο Σεπτέμβρης

Ακόμα ένας Αύγουστος 

φεύγει,

αφήνοντας πίσω 

εικόνες και σκέψεις 

γλυκές και πικρές.

Το πιο λαμπερό του φεγγάρι

στα ουράνια ανάβει

και μέσα από δρόμους

χρυσούς κι ασημένιους,

γοργά αποχωρεί...

κι έχεις μια αίσθηση πάλι

πως μείναν στη μέση πολλά...

πως κάποια απ' αυτά που ποθούσες 

με τόση λαχτάρα,

γι' αργότερα τα 'χεις αφήσει...

"Του χρόνου..." 

έτσι λες... 

καθώς λουσμένος στο φως,

σαν άστρο που πέφτει,

σα λάμψη αστραπής

λίγο πριν τη βροχή,

σα χαμένη ευκαιρία,

ο Αύγουστος φεύγει...

Μα όπου να ναι, 

για δες,

φωτεινός θα χαράξει γλυκά

ο Σεπτέμβρης

κι ακόμα τα σύννεφα αργούν...

μπορεί να μην είναι για όλα

αργά...

Μαρία Γασπαράτου

Αλλο ένα καλοκαίρι

Μέσα απ' τα στάχυα 

τ' άκουσα

τα ψιθυρίσματα του ανέμου,

γι αυτό το καλοκαίρι 

που φεύγει άδοξα,

τις επικλήσεις των απελπισμένων 

για μια βροχή,

των λυπημένων κυμάτων 

το παράπονο, 

που δεν κατάφεραν 

πιο μακριά να φτάσουν

απ'  τ' ακρογιάλι,

τόσες κραυγές 

που ακόμα ταξιδεύουν

σ' ένα ουρανό ασυγκίνητο,

που δεν χαράμισε γι' αυτή τη γη

ούτε ένα δάκρυ...

Μέσα απ' τα στάχυα 

ακούω τώρα 

βαριά τα βήματα του Αυγούστου

που αναχωρεί.

Στάχτες αφήνει πίσω του

και κάρβουνα αναμμένα.

Μαύρο μαντήλι υψώνει

πάνω από φλεγόμενα δάση...

πικρό αντίο...

Και να... 

που άλλο ένα καλοκαίρι,

ακούσια,

βρώμικα ίχνη αφήνει

πάνω σε γη λεηλατημένη,

φεύγοντας...

Μαρία Γασπαράτου

Πέρασε η μέρα

Πέρασε η μέρα

όπως τα τρένα περνούν

και χάνονται 

πίσω απ' τους λόφους...

όπως τα διαβατάρικα πουλιά

που βιαστικά πετούν, 

αλλού να πάνε.

Ένα φτερούγισμα ο χρόνος...

ένα γοργό ανοιγοκλείσιμο ματιών..

Μια αίσθηση...

αυτό μονάχα μένει...

γλυκιά κάποιες φορές

κι άλλες φορές πικρή.

Πέρασε η μέρα...

Μπαλόνι που έσκασε

στα χέρια ανύποπτου παιδιού

προτού να το χαρεί... 

σαν πυροτέχνημα ανεπιτυχές

που μόνο θόρυβο έκανε

χωρίς να εκραγεί.

Σκοτάδι πάλι άφησε

στο σκοτεινό ουρανό μου...

Δε με θυμήθηκες...

Μαρία Γασπαράτου

Έφυγες

Έφυγες... 

κι έτσι όπως χάνονται 

στον αυγουστιάτικο ουρανό 

τα πεφταστέρια,

χάθηκες...

Δίχως τη λάμψη της αγάπης σου 

περνάνε τώρα οι νύχτες

κι είναι οι μέρες μου χλωμές,

δίχως το φως το ασύγκριτο

των στοργικών ματιών σου.

Ας ήταν να 'βρισκα ξανά

στην αγκαλιά σου καταφύγιο,

να μου χαΪδεύεις τα μαλλιά

κι ό,τι μες στην ψυχή μου

φέρνει σκοτεινιά,

με τρόπο μαγικό 

να μου το παίρνεις...

Έφυγες...

μα κι αν δεν είσαι δίπλα μου,

ποτέ δεν πρόκειται 

στ' αλήθεια να σε χάσω..

όσο θα υπάρχω,

κι εσύ βαθιά θα υπάρχεις 

μέσα μου...

 

Μαρία Γασπαράτου

(Για την Άννα που έχασε τη μητέρα της...)