Τι να μας πουν...

Τι να μας πουν...

στην άκρη όσης μας απέμεινε 

αντοχής,

κρεμάστηκε του ονείρου

η τελευταία αναλαμπή,

όπως κρεμιέται 

απ' του ορίζοντα το αχνό σχοινί,

του ήλιου η στερνή αχτίδα.

Τι να μας πουν... 

που οι λέξεις ντρέπονται 

και κρύβονται, γυμνές, 

αφού δε βρίσκουν πια

νοήματα ικανά για να φορέσουν

κι οι ώρες πάγωσαν

προσμένοντας τ' ανέφικτα να 'ρθούν,

που θα 'πρεπε να ήταν δεδομένα. 

Σε τούτο το μεταίχμιο

που όλα τα σίγουρα ως χτες,

παλεύουν όρθια να σταθούν

κι όλα τ' απίθανα σαν άγριοι πειρατές,

έτοιμα είναι, 

όσα κρυμμένα είχαμε μέσα μας ιερά,

να τα λεηλατήσουν,

ούτε ένα βήμα πίσω,

ούτε και μπρος,

δεν το μπορεί να κάνει η λογική

και μόνο του παράλογου ένας άνεμος 

ψυχρός,

της αγανάκτησης φουσκώνει το πανί...

άρχισε κιόλας το ταξίδι...

τι να μας πουν...

που η νύχτα πέφτει όπου να 'ναι

κι όλες οι αλήθειες, σαν αυτόχειρες,

μέσα στο μαύρο της βυθό, 

θα πέσουν να πνιγούν...

τι να μας πουν...

τα ξέρουμε όλα, ήδη...

Μαρία Γασπαράτου

 

Εκείνα σου τα λίγα

 Κι όμως

αλήθεια είναι φορές,

που εκείνα σου τα λίγα, 

μου λείπουν.

Στη σκέψη μου έρχονται 

στιγμές μετρημένες, 

χαράς,

χαμογελώ ασυναίσθητα

κι εκείνο μέσα μου 

το απύθμενο κενό,

αισθάνομαι για λίγο 

πως γεμίζει.

Τι έφταιξε 

δε ξέρω να σου πω.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα

κι απάντηση δε βρήκα.

Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό,

σφίγγει θαρρείς

και προσπαθεί να στραγγαλίσει,

όσα απ' το χθες

μες στην ψυχή μου έγραψαν,

με μαύρο ανεξίτηλο μελάνι... 

Αρνείται βλέπεις

να παραδοθεί η καρδιά

σ' ό,τι πονάει

κι αφήνεται, 

την πολυπόθητη γαλήνη της 

να βρει,

σ' ένα μου παιδικό, γαλάζιο καλοκαίρι,

Αύγουστο...δίπλα στη θάλασσα,

το χέρι σου που ένιωσα με αγάπη,

να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Μαρία Γασπαράτου

Στα μάτια των παιδιών

 

"Κάτι να κάνουμε" είπες...

"να σπάσουμε τα τείχη 

που όρθωσαν μπροστά μας...

τα σίδερα που φράζουν τους δρόμους,

να τα λυγίσουμε...

να σχίσουμε τα δίχτυα που έστησαν 

στα φωτεινά περάσματα...

να βγούμε στην άλλη πλευρά."

"Χωρίς αγώνα" είπες 

"δε γίνεται τίποτα...

χωρίς ελπίδα, χωρίς πίστη,

δίχως όνειρα. "

Κι εγώ σου έδειξα με λύπη

τα σύννεφα, 

που χρόνια τώρα αγκαλιάζουν 

τον άτυχό μας ουρανό.

"Πού να τη βρω την πίστη" 

σου είπα

"που όσες φορές αφέθηκα, 

κάτι από μένα έμενε μισό...

Πού να τα βρω τα όνειρα,

που όλα μας τα πήραν...

κλέφτες ζωών,

ψυχών καπηλευτές,

του αύριο παραχαράκτες..."

Κι εσύ με κοίταξες 

και άπλωσες το χέρι

"Όλοι μαζί" μου είπες...

"χέρι με χέρι, 

ψυχή με ψυχή...

κι αν λείπει η πίστη,

θα τη βρούμε

μέσα στα μάτια των παιδιών."

Μαρία Γασπαράτου

Ένα σου γέλιο

 Απόψε κράτησα στα χέρια μου 

την άνοιξη.

Γέμισε η αγκαλιά μου

κόκκινες παπαρούνες.

Κρίνα λευκά, 

σε κάθε σκέψη μου 

σκόρπιζαν το άρωμά τους

και παραδείσια πουλιά, 

πέταγαν ξένοιαστα, 

πάνω απ' τους δρόμους 

της ψυχής.

Δεν ήταν ψέμα...

στ' αλήθεια την αντάμωσα 

την άνοιξη...

κι η πετρωμένη θάλασσα 

μιας στείρας προσμονής,

σάλεψε 

κάτω από ένα γελαστό,

λαμπροντυμένο ήλιο,

που πάνω της ακούμπαγε   

σαν τάματα χρυσά,

μηνύματα από σένα..

Όχι...δεν ήταν όνειρο...

μια ανάμνηση ήτανε απλώς

τα πάντα που άλλαξε

κι άνθισαν όλα

κι έγιναν ξάφνου φωτεινά ... 

Μια ανάμνηση έντονη...

ένα σου γέλιο από το χθες,

που το παρόν μου ζέστανε

και μαγικά κατάφερε, 

απ' του Γενάρη την καρδιά,

να διώξει το χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου

Μια γεύση πικρή

Έπεσε η νύχτα στην πόλη.

Πλοκάμια βεντούζες,
το σκοτάδι απλώνει,
ρουφάει απομεινάρια χαράς...
θαρρείς το οξυγόνο τελειώνει...
σ' ένα κρύο παγκάκι 

η γιορτή ξεψυχάει...
τίποτα ωραίο δεν κρατάει πολύ.
Φριχτά προδομένη
κοιμάται η πόλη.

Μετά από γέλια, τραγούδια, ευχές, 

πολύχρωμα φώτα,
μια απόκοσμη απλώνεται γύρω 

ερημιά.

Η μέρα ξανά θα χαράξει

κι εδώ όπως πάντα τα ίδια...

ξέχειλοι βρώμικοι κάδοι 

γεμάτοι σκουπίδια,
ξερά, μαραμένα, 

τρισάθλια δέντρα,
μ' ένα δυο ξεχασμένα στολίδια
κι όσα δίναν χαρά,
ακριβά μέχρι χθες,
πεταμένα και άχρηστα τώρα.
Απ' την ξέφρενη ετούτη γιορτή
μια γεύση πικρή
μου 'χει μείνει στο στόμα.
Πόση απαξίωση ξαφνικά...

Μαρία Γασπαράτου

Οι πύλες θ' ανοίξουν

 Στις γειτονιές του ονείρου

γιορτάζουν απόψε.

Του μέλλοντος πραματευτές, 

χρυσό και σίδερο,

σκουριά κι ασήμι,

κρύσταλλο και γυαλί,

αραδιάζουν,

στης νύχτας 

τους ουράνιους πάγκους...

Σαν έρθει η ώρα,

οι πύλες θ' ανοίξουν...

Να ρθείς, να διαλέξεις 

ό,τι στ' αλήθεια αξίζει,

να ντύσεις το αύριο.

Μαρία Γασπαράτου