Ατόφια αγάπη

Θα ήταν ίσως δυνατό κάποια Χριστούγεννα,

να γεννηθούν ξανά μαζί με το Θεό,

όσα από απάθεια η ανημποριά 

έχουμε αφήσει νεκρωμένα;

Άραγε θα ήταν μπορετό

να γίνει ανέλπιστα το θαύμα;

Να επιστρέψει η ανθρωπιά η αγνότητα

η αλήθεια;

Να γίνει η αγάπη απλά 

σε κάθε πράξη οδηγός

και όχι κίνητρα φθηνά 

να ελέγχουνε το νου και την καρδιά μας;

Έτσι με μιας ν' άλλαζε ο κόσμος,

να γέμιζαν χαρά οι ψυχές,

τα βλέμματα με καλοσύνη;

Πάλι ονειροβατώ... 

πάλι στα ροζ μου σύννεφα, 

τ' απίθανα ζητάω...

δεν είναι η πίστη ότι μου λείπει

μα ξέρω μέσα μου βαθιά 

πως θέλουνε δουλειά πολλή 

για να συμβούν

τόσο μεγάλα θαύματα.

Θέλει ο καθένας χωριστά κι όλοι μαζί

να προσπαθήσουμε.

Κι ίσως όταν αφήσουμε 

να πλημμυρίσει την καρδιά

ατόφια αγάπη,

να τα γιορτάσουμε όπως στ' αλήθεια αξίζουν,

κάποια Χριστούγεννα.

Μαρία Γασπαράτου

Για σένα...

 Ίσως και να 'χουν σήμερα γιορτή

εκεί ψηλά...

Ποιος ξέρει;

Φως ανοιξιάτικο θαρρείς

ντύθηκε η μέρα

κι οι αχτίδες του ήλιου λαμπερές,

σαν επισκέπτες που περίμενα καιρό,

μπήκαν ανάλαφρα 

απ' των παραθυριών τα τζάμια

στην ψυχή μου.

Ίσως και να 'χουν σήμερα γιορτή...

Ποιος ξέρει;

Να τραγουδούν γλυκά

χιλιάδες άγγελοι.

Πάνω απ' το σύμπαν ίσως,

δίπλα στο Θεό

ν' ανθούν για σένα

τα πιο όμορφα λουλούδια...

κι εσύ ευτυχισμένα να γελάς,

γλυκά και τρυφερά να με κοιτάς

και να μου στέλνεις 

με ζεστές δέσμες φωτός

της ανυπέρβλητής σου αγάπης

τα μηνύματα.

Μαρία Γασπαράτου

 

Δεν είπα τίποτα

Δεν είπα τίποτα...

Από κάποια άνοιξη λησμονημένη

μια πεταλούδα 

χτύπησε για λίγο τα φτερά της

σε μια κίνηση άσκοπη

ν΄ αναταράξει 

την αδιαπραγμάτευτη σιωπή

κι  ένα αεράκι ξαφνικό

από μια ξεχασμένη θάλασσα,             

για λίγο ανέμισε

την άσπρη μου κουρτίνα,

σαν μια σημαία

που κάποιο χέρι αόρατο ύψωσε,

σε  μια προσπάθεια μάταια 

γι' ανακωχή.

Δεν είπα τίποτα... 

κι εσύ λέξη δεν είπες... 

μόνο στου δειλινού

τη μελαγχολική ησυχία,

κάπου μακριά ένα τρένο σφύριξε...

όσα δεν είπαμε μαζί του πήρε

κι απότομα σκοτείνιασε

πριν έρθει η νύχτα.

Μαρία Γασπαράτου

Δίχτυ ασφαλείας

 Δίχτυ ασφαλείας έγινες

κάτω απ' της ακροβασίας μου 

το σαθρό σχοινί. 

Σε μια αγκαλιά το ίδιο δυνατή 

όσο και μεταξένια,

ανώδυνη είναι η πτώση μου 

κάθε φορά 

που σ' ένα βήμα μου ασταθές 

παραπατάω.

Και δε φοβάμαι αλήθεια 

όποτε ακούσια πέφτω 

από συγκυρίες ατυχείς

κι αιφνίδιες περιστάσεις.

Κάποτε ναι... 

ήταν για μένα εφιάλτης 

το κενό 

μα εσύ με τρόπο μαγικό, 

δρόμο το έκανες

που με ακρίβεια μ' οδηγεί 

και μ' ευκολία,

στην αγάπη.

Μαρία Γασπαράτου

Τίποτα δεν υπάρχει πίσω.

 
Τίποτα δεν υπάρχει πίσω.

Στέρεψαν οι πηγές 

και τα ποτάμια των άγουρων ονείρων

χύθηκαν όλα 

σε μιας μοιραίας άρνησης τη θάλασσα.

Σε κάτι αδύναμες φωτιές 

έσβησαν νικημένες

κι οι τελευταίες φλόγες.

Άνθρωποι που έγιναν σκιές,

ακίνητες μορφές,

χαμόγελα πετρωμένα,

χέρια που δεν μπορούν ν' αγγίξουν πια,

βλέμματα άψυχα

σε παλιές φωτογραφίες,

ό,τι έμεινε...

Τίποτα δεν υπάρχει πίσω

πέρα από μιας μικρής ζωής 

τους χειμώνες.

Στο παλιό λιμάνι, 

στην παλιά παραλία,

στη στολισμένη πλατεία, 

ψυχρός ο Βαρδάρης

σβήνει τα ίχνη μου...

κι έπειτα φτάνει ως εδώ...

στο παγωμένο χάδι του

πληγώνεται η νύχτα. 

Μαρία Γασπαράτου

Μια μέρα ελεύθερη

Έφτασες...ο 12τος εσύ

και προσπαθείς χαρές να φέρεις

σε θλιμμένες ψυχές,

γέλια, τραγούδια 

πάνω σε άκαμπτες σιωπές,

φώτα πολύχρωμα σε γκρίζες μέρες,

στιγμές αγάπης δίχως αγκαλιές...

Πώς θες πάνω σ' ερείπια

λαμπρές στιγμές να στήσεις;

Δεν ξέρω αν θα μπορέσεις... 

Μα να...

Τώρα που όπως πάντα 

τελευταίος εσύ 

τον κύκλο κλείνεις,

πίσω σου ρίξε μια ματιά

στους μήνες 

στις βδομάδες 

στις ημέρες,

σβήσε με τις  βροχές σου 

όλα τα άσχημα, 

διώξε με τους βοριάδες σου μακριά

όσα πονάνε, 

με το πυκνό σου χιόνι

έλα και κάψε

του κόσμου τ' άδικα,

στην πιο ψυχρή σου νύχτα

το κακό να παγώσει,

να ξημερώσει επιτέλους

μια μέρα ελεύθερη.

Μαρία Γασπαράτου