Μια αθώα κι αδιάφορη βροχή

Πως γίνεται αλήθεια
και με τις πρώτες τις σταγόνες
κάποιας αθώας κι αδιάφορης βροχής
να τρέχει η σκέψη...
να ταξιδεύει η ψυχή...
και στη δική σου ανάμνηση
να ψάχνει καταφύγιο...
Σταγόνες νοσταλγίας
γίνονται οι μικροσκοπικές
διάφανες στάλες...
μα δεν δροσίζουν...
καίνε θαρρείς...
λες κι είναι από μάγμα
ηφαιστείου καμωμένες...
Πως γίνεται έτσι επώδυνη
μια κατά τ άλλα αθώα
κι αδιάφορη βροχή
και τρέχει σαν τρελή η ψυχή
μες στην εικόνα σου να μπει
για να γλυτώσει
απ' τη φωτιά της απουσία σου
που καίει τα πάντα...
χάρτινες αποφάσεις...
αντιστάσεις πλαστικές...
ξύλινες σιωπές...
κουρελιασμένες ψευδαισθήσεις...
Όμως το ξέρω...
Κάπου κι εσύ...
μπροστά σ' ένα παράθυρο ίσως...
η μες στο αμάξι σου
σε μια που θα 'χεις κάνει στάση...
η ακόμα κάτω απ' τη μαύρη ομπρέλα σου
σε κάποιο δρόμο
που μαζί έχουμε περπατήσει
θα καίγεσαι απ' την ίδια νοσταλγία...
έτσι όπως από έναν μολυβένιο ουρανό
πέφτει ενωμένη
με τις σταγόνες μιας κατά τ' άλλα
αθώας κι αδιάφορης βροχής...

Φτηνές ομπρέλες

Βροχή στην πόλη...
Στα βρεγμένα στενά πεζοδρόμια
θριαμβεύει η εγκατάλειψη...
Στα υγρά πλακάκια καθρεφτίζεται
το  τρομακτικό πρόσωπο
της παρακμής...
Βουλιάζουμε όλοι
αγκαλιά μ' ένα σήμερα που μοιάζει
σάπια σανίδα σ' έναν
άγριο ωκεανό γεμάτο καρχαρίες...
Κι από πάνω ο ουρανός ανελέητος
βρέχει απειλές... ακυρώσεις...
ελεεινές συμβάσεις...
Σκυμμένα κεφάλια παντού...
Υποταγμένοι σε μια πραγματικότητα
που μας επέβαλλαν...
Καταρρακωμένοι...παραιτημένοι...
μόνοι...
Ανοιχτές ομπρέλες τα φριχτά παραμύθια...
εξασφαλίζουν μια πλαστή προστασία...
Μα της αλήθειας ο άνεμος
τις παρασέρνει... τις σπάει...
κι εμείς εκτεθειμένοι στον άγριο καιρό
συνειδητοποιούμε την πλάνη...
Πολλά χρόνια τώρα...
δε λέει να πάψει αυτή η βροχή...
Πολλά χρόνια τώρα...
κάτω απ' τις ίδιες φτηνές ομπρέλες...
τρομαγμένοι...
προσπαθούμε να επιβιώσουμε
σ' έναν κόσμο
όπου όλα είναι προδιαγεγραμμένα...
Πολλά χρόνια τώρα...
τίποτα δεν αλλάζει...
Ανίσχυροι οδηγούμαστε
σ' ένα τέλος που πλησιάζει...
Ο άνεμος της αλήθειας σαρωτικός...
αποκαλύπτει κίνητρα...
διαθέσεις... επιδιώξεις...
αποφάσεις...
που λειτουργούν υπογείως ερήμην μας...
Φτάνει πια...
Καλύτερα να σταθούμε κάτω απ' τη βροχή
χωρίς φτηνές ομπρέλες...
με χέρια ενωμένα...
με αναστημένα όνειρα...
με καινούριες ελπίδες...
Κι ίσως έτσι φοβηθεί ο ουρανός...
Ίσως έτσι σταματήσει η μπόρα...

Δρόμος ουρανός

Κι αν τίποτα πια δεν προσμένω
είναι που όσα ολόψυχα λαχτάρησα
σε σένανε τα βρήκα...
Κι έπειτα...κάθε τι ρηχό κι ανούσιο και λίγο...
Πού νά βρω δρόμο ανοιχτό να προχωρήσω,
όταν μαζί σου ήταν ο δρόμος ουρανός;

Μαρία Γασπαράτου