Εξόριστη ψυχή

Έτσι ξαφνικά κι αναίτια,
έτσι εντελώς ανόητα το αποφάσισα:
να πάψω πια να ζω για μένα...
Χρόνια και χρόνια στη σκιά...
στη σκοτεινή πλευρά...
μές στις ζωές των άλλων...
Τα θέλω μου επαναστατούσαν...
μα δικτατορικά τα έσπρωχνα
και τα φυλάκιζα σε μια στενή
κι ανήλια γωνίτσα της ψυχής μου...
Σα νεογέννητα μωρά τα εξόριζα
μακριά από την αγκαλιά της μάνας...
Να μην ακούω τις κραυγές...
τα κλάματα...τα παρακάλια...
Τα μάτια μου να μη θωρούν
τα απελπισμένα βλέμματα...
τα απλωμένα χέρια...
Ξεμπέρδεψα...
Έτσι νόμιζα...
Πίστεψα πως είχανε πεθάνει.
Ως άλλος Ηρώδης
τα χέρια μου έτριβα χαιρέκακα
σκεπτόμενη ετούτη τη βρεφοκτονία...
Μα αλίμονο...Αυτά θέριευαν...
Τρέφονταν απ' τη θλίψη μου...
το άδειο της ζωής μου...
Μεγάλωσαν...ξεχείλισαν...
έπνιξαν την ψυχή μου...
Τώρα δε φυλακίζονται.
Δικαίωση γυρεύουν.
Τα βράδια μ' εκδικούνται...
Έρχονται μες στα όνειρα...
Εικόνες γίνονται πολύχρωμες...
χαρούμενες...μιας όμορφης ζωής
που θα μπορούσε να ήτανε δική μου...

Θεσσαλονίκη

Ήρθες κρατώντας λάβαρα
και τρόπαια της νίκης
και της Θεσσαλονίκης
τις μνήμες μου ξυπνάς.

Κι εγώ τι κι αν κατάφερα
να ζήσω μακριά της,
εσύ με τη σκιά της,
πάντα θα με πονάς.

Κράτα λοιπόν τη νίκη σου
μαζί με την ψυχή μου.
Άδειασε το κορμί μου
κι ακόμα με χτυπάς.

Μα πια δε νιώθω τίποτα
κι ακόμα επιμένω
με πείσμα ν' ανασαίνω
κι ας λες πως με νικάς.

Το σημάδι

Σ' ένα πλοίο που έφυγε,
σε μια βροχή που έπαψε,
σ' ένα σταθμό που άδειασε,
άφησα ένα σημάδι.
Πίστεψα πως το έχασα,
πως επιτέλους ξέφυγα,
πως ξαφνικά λυτρώθηκα,
μα το 'νιωσα και πάλι.
Το γεύτηκα στα χείλη μου,
το είδα στη ματιά μου,
το'νιωσα να καρφώνεται
σα σφαίρα στην καρδιά μου.
Δεν πρόσεξα, δε νοιάστηκα,
δε φρόντισα το τραύμα.
Νόμισα πως το γιάτρεψα,
πως έγινε το θαύμα.
Μα πόσο λάθος έκανα
και πόσο έξω έπεσα!
Το να 'σαι ανυποψίαστος
δεν είναι αστείο πράγμα.