ΣΤΑΧΤΕΣ

Ένα τσιγάρο αργοπεθαίνει στο τασάκι.

Είναι η ζωή μου;
Είναι η ψυχή μου μήπως;
Είναι τα όνειρα που δεν αποτόλμησα;
Είναι το ανομολόγητο το πάθος;
Είναι καρδιά μου απ'αγωνία για ένα λάθος;
Η στάχτη είναι το έπαθλο;
Το αποτέλεσμα κάποιας θυσίας;
Το εμβατήριο ίσως το νεκρώσιμο,
μιας πεθαμένης ιστορίας;
Μιας ιστορίας γλυκόπικρης που
γαμψώνεται γερά στα σωθικά μου;
Είναι ίσως η απάντηση στα εφιαλτικά
όλα τούτα ερωτηματικά μου;

Τα γυρίσματα του ανέμου

Κι αν όσο κι αν προσπάθησα,
όσα κι αν έχω δώσει,
εσέ δε σε συγκίνησαν,
στρέψε αλλού την όψη.

Μα θα γυρίσει ο άνεμος,
και θα στραφεί αλλού.
Θα είναι μόνο η αρχή.
Θα'ναι αρχή και τέλος.
Αγνόησες τους οιωνούς,
μα κοίταξε το βέλος.
Κοίτα που κατευθύνεται.
Αλλού είναι το βλέμμα σου
κι ο στόχος είναι αλλού.

Νοέμβρης

Νοέμβρης μπήκε...
Το 'ξερα πως μόνη θα μ' έβρισκε...
Τα φύλλα-δάκρυα
που πέφτουνε στο χώμα
σημάδια φθοράς... πρόλογος ερημιάς
και πικρού πεπρωμένου
με τσάκισαν...
Ομίχλη γύρω...
πρόσωπα ανέκφραστα...
τοπία άχρωμα...
θαμπές εικόνες...
μοναξιά...
Νοέμβρης μπήκε...
Πρέπει να ξεθάψω τα νεκρά μου λουλούδια...
να ξαναθυμηθώ το χρώμα τους....
Σε λίγο η παγωνιά θα τα σκεπάσει
και τότε θα 'ναι μάταιο να ελπίζω
στον ερχομό μιας άνοιξης
που θα τ' αναστήσει...

Ξημερωμα

Όταν τα φώτα έσβησαν,

όταν η αυλαία έπεσε,

όταν η σιωπή κατέλαβε

τα τελευταία οχυρά,

όταν η ερημιά εδραιώθηκε 

στα κρυφά μονοπάτια,

μια ρωγμή άνοιξε...

Ένα αμυδρό φως έδιωξε τις σκιές.

Τα φαντάσματα έτρεξαν, φύγαν μακριά μου.

Οι στοιχειωμένοι πύργοι ελευθερώθηκαν.

Οι ιππότες πήραν ξανά τα ξίφη,

έτοιμοι να υπερασπιστούν όσα κινδύνεψαν

να χαθούν άδικα.

Κάποια μικρά, αδύναμα λουλούδια,

σήκωσαν τα πέταλά τους κοιτάζοντας το Θεό.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει...