Ποτέ μην ξεχαστεί

Ας μην αφήσουμε 

τη μνήμη ν' ασθενήσει.

Ό,τι μας πόνεσε,

ποτέ μην ξεχαστεί.

Καλύτερα ελέφαντες,

ελεύθεροι στη ζούγκλα,

παρά χρυσόψαρα άβουλα, 

σε γυάλα, φυλακή.

Μαρία Γασπαράτου

Στη μνήμη των 57 αθώων θυμάτων των Τεμπών.

Κόντρα στον άνεμο

Κάτω απ' το βάρος των καιρών 

λυγίζει η αμυγδαλιά...

λεπτά τ' άσπρα της πέταλα,

πόσο χιονιά ν' αντέξουν;

-Δεν έπρεπε τόσο απερίσκεπτα,

σε χρόνους να ανθίζεις σκοτεινούς...

τιτίβισε ένα αδέσποτο σπουργίτι.

-Μα πώς αλλιώς το δρόμο της

θα βρει η άνοιξη...

του απάντησε εκείνη, 

αν τα ευωδιαστά μου άνθη 

δε μυρίσει;

Πώς θα πιστέψει αλλιώς, 

πως γύρισε ο καιρός;

Μέσα σε μέρες βρόμικες, 

πού θάβρει ένα σημάδι,

έναν χαρμόσυνο οιωνό,

νά 'ρθει μαζί με όλο της το φως 

και τον συννεφιασμένο τόπο μας 

να μην τον προσπεράσει;

-Ας είναι...είπε τότε το σπουργίτι...

μόνο σε τούτο το ψυχρό, 

ανεμόδαρτο τοπίο,

βρες κάτι όμορφο ν' αντέξεις...

να πιαστείς...

βρες το χαμόγελο το αθώο ενός παιδιού,

ενός άστρου που ξέφυγε απ' τα σύννεφα,

τη λάμψη,

το βλέμμα κάποιου, 

νοιάξιμο που στάζει,

την ώρα που στη φτωχική του αυλή,

ποτίζει το άσπρο του γεράνι

κι ίσως ακόμα αν θες, δύναμη πάρε 

απ' των φτερών μου τον ελεύθερο ρυθμό...

κόντρα στον άνεμο αν μπορέσεις να σταθείς,

θα βρει το δρόμο της η άνοιξη

και θά 'ρθει.

Μαρία Γασπαράτου

Καλύτερα έτσι

 Καλύτερα έτσι...

κι η σιωπή πολλές φορές,

δάσκαλος είναι...

στης αυταπάτης τις θολές λεωφόρους,

λαμπρός φανοστάτης...

δρόμοι, 

που το σκοτάδι δε σε άφηνε, 

το "άδειο" τους να δεις,

αποκαλύπτουν τη γύμνια τους.

Καλύτερα έτσι...

Κι όλες εκείνες οι ψεύτρες φωνές 

που δε σ' άφηναν 

ούτε ενός πουλιού 

το τίμιο κελάηδημα
ν' ακούσεις,

σώπασαν όλες.

Κι όλα εκείνα τα χρώματα 

που εισέβαλαν στον κόσμο σου 

σχεδόν φασιστικά

και δε σου επέτρεπαν 

ούτε στου δειλινού να αφεθείς 

τις ζεστές αποχρώσεις,

ήρθε το αδιάφορο λευκό

και τα κατάπιε...

Καλύτερα έτσι...

Μέσα στο "τίποτα", καμιά φορά,

μες στη βαθιά σιωπή,

μπορείς ξεκάθαρα να δεις,

ό,τι αξίζει κι ό,τι όχι...

Μαρία Γασπαράτου

Η νύχτα μεγαλώνει

Κάθε φορά 

που υποφέρει ένα παιδί,

κάθε φορά που κάποιος

το σκοτώνει,

κάθε φορά 

που όσοι βλέπουν να 'ρχεται 

μέσα απ' τη βία, το κακό, 

αδιαφορούν,

κλείνουν τ' αυτιά,

τα χείλη και τα μάτια,

στον κόσμο αυτόν τον άθλιο,

η νύχτα μεγαλώνει...

Φοβάμαι, Θεέ μου,

πως θα έρθει κάποτε η στιγμή,

που ο ήλιος δε θα ξαναβγεί

και πια πως δε θα ξημερώσει...

Μαρία Γασπαράτου

Στον μικρό Άγγελο που τόσο απάνθρωπα βασανίστηκε

κι έχασε τελικά τη μάχη για τη ζωή.

Ας αναπαυτεί η αγνή ψυχούλα του στην πιο τρυφερή αγκαλιά του Παραδείσου.

Κι όσοι γνωρίζουν και δε μιλούν, όταν δίπλα τους ουρλιάζει η βία,

συνένοχοι είναι τελικά...