Στιγμές ζωής

Να 'μαι λοιπόν και πάλι εδώ,

στου χρόνου αυτού που αποχωρεί,

τον τελευταίο μήνα.

Κοιτώντας πίσω

έχω πολλά να θυμηθώ,

ωραία και άσχημα,

γλυκές στιγμές

μα και πικρές,

λιακάδες της ψυχής

κι αστροφεγγές

αλλά και μπόρες,

καταιγίδες,

σκούρα σύννεφα...

Ανατολές 

από σωτήριο φως ελπίδας,

καμωμένες,

και σούρουπα όμως,

μελαγχολικά,

που απογοήτευση έσταζαν...

Χαμόγελα χαρούμενα

και βλέμματα

αλλά και μάτια δακρυσμένα, 

στιγμές ζωής που δε θα ξαναρθούν,

δικές μου μόνο,

πόσες καλές, πόσες κακές, 

δεν τις μετρώ...

μες στης ψυχής μου 

τις κρυφές σελίδες,

όπως και να 'χει,

έγραψαν.

Μαρία Γασπαράτου

Εικόνα:  Bidtheewell

Καλό Δεκέμβρη εύχομαι σε όλους και χαρούμενες γιορτές, 

με υγεία, αγάπη και όμορφες στιγμές!!!

Σαν κόκκινες τουλίπες

Θα φύγει κι αυτό το φθινόπωρο,

θα ορφανέψουν τα δέντρα

κι όλα τα ωραία χρώματα, 

τη θέση τους θα δώσουν ανόρεχτα, 

σε τοπία μουντά.

T' ανθισμένα χρυσάνθεμα 

θα γείρουν τα όμορφα κεφάλια τους,

σε μια στάση αποδοχής

του αναπόφευκτου τέλους.

Η φύση θα πέσει σ' έναν ύπνο βαθύ

κι αυτό το "τίποτα"

που ξαφνικά θ' απομείνει,

στην αγκαλιά του ασφυκτικά

θα κλείνει, 

μια γαλήνη μελαγχολική

και οικεία συνάμα...

Κι εγώ, μέσα σ' αυτό το υγρό 

και διάφανο κενό,

θα βουλιάξω απαλά όσα πονάνε,

μες στη  σιωπή του χειμώνα

να κοιμηθούν, να ονειρευτούν, 

να γιατρευτούν,

σαν κόκκινες νεογέννητες τουλίπες, 

τα τρυφερά τους πέταλα 

ν' ανοίξουν,

στο πρώτο φως της άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Θαύματα

 Για δες πώς στόλισαν

των δέντρων τα γυμνά κλαδιά,

του ουρανού 

τα πιο λαμπρά αστεράκια!

Και το άδειο ακόμα,

το λειψό,

αυτό που μοιάζει από ζωή στεγνό,

αν το κοιτάξεις 

με τα μάτια της καρδιάς,

θα δεις επάνω του

ν' ανθίζουν θαύματα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε χάρτες καθαρούς

Κι αν τ' όνειρο προδόθηκε

σε κάλπικους καιρούς,

βρώμικη σκόνη αν κάλυψε

τ' αγνά οράματά μας,

δρόμους ας σχεδιάσουμε

σε χάρτες καθαρούς,

τα "θέλω" μας που χάθηκαν,

να 'ρθουν ξανά κοντά μας.

Πάμε για να γιατρέψουμε

όνειρα παιδικά,

που ο χρόνος τα παρέσυρε

στ' ορμητικό του ρεύμα

κι έσπασαν μες στη δίνη του

τ' άσπρα τους τα φτερά

και δε μπορέσαν στης χαράς

να φτάσουνε το τέρμα.

Απ' τον Νοέμβρη ας κλέψουμε

χρώματα πορφυρά

κι από το χρυσοχάλκινο,

μεταξωτό του ντύμα,

ουράνια τόξα ας φτιάξουμε,

να φέρουν τη χαρά,

μες στα καμένα της ψυχής,

ν' ανθίσει πάλι η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου