Του Αυγούστου το αντίο

Κόκκινο, του Αυγούστου το αντίο,

σαν φιλί από χείλη ρόδινα,

που έναν έρωτα μεγάλο

δε τον χόρτασαν

κι απελπισμένα προσπαθούν 

ό,τι προλάβουν παραπάνω 

να γευτούν, πριν σβήσει.

Μέσα από το φλεγόμενο 

στερνό του δειλινό, 

παίρνει φωτιά 

το άσπρο του μαντήλι

κι ο Αύγουστος 

φαντάζει πιο όμορφος από ποτέ,

καθώς η χρυσοπόρφυρη θωριά του 

ξεμακραίνει... 

Απ' το παράθυρο κοιτώ,

στον ουρανό που γράφει, 

μ' άλικα χρώματα λαμπρά,

στίχους αποχαιρετισμού. 

Τι κρίμα κάθε ωραίο να τελειώνει...

Το βλέμμα μου 

στη λάμψη του εστιάζω,

τα τελευταία του ίχνη 

να προλάβω,

προτού απ' της νύχτας το μελάνι,

γίνει "χθες"... 

Μες στην καρδιά κρατώντας 

όσες μου χάρισε 

πολύτιμες στιγμές,

το χέρι υψώνω βιαστικά,

γνέφω μακριά, 

"Αντίο"...

Μαρία Γασπαράτου

Οι φάροι

Μόνοι, ολομόναχοι 

στέκουν οι φάροι,

λυπημένοι,

στη μέση της θάλασσας,

σαν φωτεινές λαμπάδες

σ' έρημες εκκλησιές...

Κι αυτοί θαρρείς, 

αργά αργά 

πως λιώνουνε τις νύχτες,

σε κάποια μυστική ευχή 

ταμένοι

και σβήνουν πάλι μόνοι 

την αυγή.

Μα όταν στον ουρανό βγαίνει

ολόκληρη η σελήνη,

τρελά την ερωτεύονται

κι εκείνη αφήνει επάνω τους

τα πιο γλυκά, 

ασημένια της φιλιά.

Κάθε φορά που έχει

ολόγιομο φεγγάρι,

μέσα απ' τα μάτια της ψυχής

αν τους κοιτάξεις,  

θα δεις, η θλίψη τους πως φεύγει

και μοιάζουν άξαφνα χαρούμενοι 

και χαμογελαστοί οι φάροι.

Μαρία Γασπαράτου

Αρχόντισσά μου Παναγιά

Αρχόντισσά μου Παναγιά, 

μάνα μου πελαγίσια

και μόνο τ' όνομά Σου,

στο νου μου φέρνει θάλασσα...

Γλυκιά μου και πονετική,

Πανάχραντη Μαρία

όποτε σ' αναζήτησα, 

κοντά μου ήρθες σαν κύμα...

την πίκρα
μου απομάκρυνες,

δρόσισες την καρδιά μου...

Κυρά Εκατονταπυλιανή 

και Γιάτρισσα 

κι Ηλιόκαλη

και Θαλασσομαχούσα,

πέλαγος η αγάπη σου

κι είναι η ψυχή μου ένα νησί

που ρίζωσε και βλάστησε

στην άγια αγκαλιά Σου.

Μαρία Γασπαράτου

Ο τόπος μου

 Κάθε καλοκαίρι 

καίγεται ο τόπος μου...

κάθε καλοκαίρι 

κλαίει η ψυχή μου...

Κανείς δε ευθύνεται...

κανείς ποτέ δε φταίει...

Κάποιοι είπαν κάποτε 

πως φταίει ο άνεμος...

κάποιοι πως φταίει η ξηρασία

και κάποιοι ανόητοι είπαν, 

ότι τον τιμωρεί ο Θεός...

μα εγώ ξέρω...

Είναι ωραίος ο τόπος μου

μα άτυχος.

Τόση ομορφιά να χάνεται

σε μια άδικη θυσία,

κάθε καλοκαίρι 

που καίγεται ο τόπος μου...

κάθε καλοκαίρι

που κλαίει η ψυχή μου.

Μαρία Γασπαράτου

Στους καθρέφτες του Αυγούστου

Μες στους υπέρλαμπρους καθρέφτες 

του Αυγούστου,

φιλάρεσκα ποζάρει η ζωή.

Σκορπάει χαμόγελα γλυκά

στο χρυσαφένιο φως του ήλιου,

κάτω από το φως του φεγγαριού

μ' ένα τριαντάφυλλο στο στήθος,

στίχους αγάπης τραγουδά...

γύρω της διάφανα νερά 

αντιφεγγίζουν...

Μάγισσα η θάλασσα 

κι όσα κρυφά της έχεις πει,

όσα έχεις ζητήσει,

μ' ένα της κύμα μαγικό,

αν το πιστέψεις, θα στα φέρει.

Μες στου Αυγούστου τους καθρέφτες,

όμορφες μέρες ταξιδεύουν,

σε χρυσαφένιες λεωφόρους 

και σοκάκια πορφυρά...

μην αναβάλλεις άλλο τη χαρά...

ταξίδεψε κι εσύ μαζί τους...

προλαβαίνεις...

Μαρία Γασπαράτου