Εκείνο το δέντρο

 Ήταν δικό μου εκείνο το δέντρο...

ήμουν δική του κι εγώ..

Πολλές φορές το πότισα

με δάκρυα λύπης και χαράς.

Πολλές φορές το τάισα

με της ψυχής μου 

τα πιο ακριβά κομμάτια.

Στη σκιά του ακούμπησα 

τα καινούρια μου όνειρα.

Στις ρίζες του έθαψα 

τα ανεκπλήρωτα παλιά.

Πέρασα χθες και δεν υπήρχε...

μόνο ένας ξερός κορμός 

καρβουνιασμένος

σαν το κουφάρι κάποιου αγίου

που από άπιστους και βάρβαρους

εχθρούς,

βάναυσα θανατώθηκε.

Ήταν δικό μου εκείνο το δέντρο...

τώρα μαύροι καπνοί

-οι τελευταίες του ανάσες-

στον ουρανό υψώνουν

ένα πικρό παράπονο

κι ένα "γιατί", 

γράφουν στ' απομεινάρια του

οι στάχτες...

Μήπως δεν το προστάτευσα αρκετά;

Μαρία Γασπαράτου

Πίνακας: 

 Justin Christenbery

 

Νικητές ή ηττημένοι;

Όσο πάνε κι αραιώνουν 

οι αυθαίρετες επισκέψεις σου.

Σα να βαρέθηκες 

δίχως εγώ να σε καλώ, 

να έρχεσαι,

σα να βαρέθηκα κι εγώ, 

όσο κι αν δεν το παραδέχομαι,

υποσυνείδητα να σε προσμένω.

Νύχτωσε στο περιθώριο 

των άστοχων αναμετρήσεων.

Νικητές η ηττημένοι;

Αύριο θα φανεί... 

αν το θελήσει ο ήλιος,

πάνω απ' την άκαμπτη σιωπή μας

ν' ανατείλει... 

Μαρία Γασπαράτου

Σ' εκείνο τον Αύγουστο

Θα παγώσω το χρόνο 

σ' εκείνο τον Αύγουστο...

στης αγάπης το στερνό δειλινό...

στων ονείρων την άστατη θάλασσα...

στο τελευταίο κύμα,

λίγο πριν σκάσει με βία

στης ζωής μας την άτυχη ακτή...

θα παγώσω το χρόνο

στο χρυσό καλοκαίρι...

στις μέρες της χαράς...

πριν του "αντίο" το πικρό σου φιλί...

τίποτα μετά να μη θυμάμαι...

Μαρία Γασπαράτου

Τις γκρίζες σκέψεις μου

Τις γκρίζες σκέψεις μου 

πάνω απ' τη θάλασσα θ' αφήσω,

να μου τις σεργιανίσουνε οι γλάροι

κι έπειτα να τις φέρουν πίσω γαλανές...

ελεύθερη να 'ναι η ψυχή μου

αυτό το καλοκαίρι.

Μαρία Γασπαράτου