Για φαντάσου...

Χρόνια και χρόνια
η ίδια διαδρομή...

με κρύο με βροχές με χιόνια...

Σου το ξανάπα νομίζω...

τους χειμώνες περισσότερο
θυμάμαι...

Κι άνοιγες ανυπόμονα την πόρτα
με μια απροκάλυπτη λαχτάρα
ότι είχα μέσα μου να πάρεις...

σ' ένα ισόγειο σκοτεινό...

Δεν έμπαινε ο ήλιος ποτέ...

Μονάχα η καρδερίνα

αντίκριζε καμιά αμυδρή αχτίδα

που έχανε το δρόμο της

και φώτιζε για λίγο
το μικρό μπαλκονάκι...

Σε θυμάμαι πάντα να παίρνεις...
Τον εαυτό σου να σαμποτάρεις...
από ένα φόβο ανόητο...

Ανήμπορος όσα ήθελες να δώσεις...

Χρόνια και χρόνια η ίδια διαδρομή...
Μα για φαντάσου...
δε θυμάμαι πια να ξανάρθω...
πάγωσε η μνήμη μες στους χειμώνες...
και πια στο νου μου όταν σε φέρνω
όλα βουλιάζουν σε μια ομίχλη υγρή...
και μόνο ένα κελάηδημα...
κάπου μακριά...
σ' ένα μικρό μπαλκονάκι
την αίσθηση μου φέρνει μιας άνοιξη
που τόσο πόθησα
και που ποτέ δεν έζησα μαζί σου...