Στην άκρη του δρόμου

Ανασαίνω μια αλήθεια περίεργη...
οξυγόνο μαζί με αιθέρα...
Ζαλίζομαι...
Στο δρόμο που μ' άφησες
στέκομαι ακίνητη...
περιμένω...
Τα φανάρια εδώ δεν ανάβουν ποτέ...
Οι πύρινες λέξεις σου
περνούν με ταχύτητα...
Τα λόγια σου τρελά τροχοφόρα...
Σταμάτα επιτέλους...
Θέλω τόσο να περάσω απέναντι...
Είναι κοντά η θάλασσα...
Πάντα αγαπούσα τη θάλασσα...
κι όμως στέκομαι ακίνητη εδώ...
περιμένω...
σωπαίνω...
στην άκρη του δρόμου που μ' άφησες...
Και ψηλά ένας ήλιος σκληρός
που τα πάντα φωτίζει...
προβάλλει αλήθειες...
καίει της ψυχής τ' αποθέματα...
τις λιγοστές τελευταίες μου άμυνες...
στάχτη σε λίγο θα γίνω...
εδώ..
στο δρόμο που μ' άφησες...
Τα φανάρια ποτέ δεν ανάβουν...
κι εγώ θέλω τόσο να περάσω απέναντι...
να προφτάσω...
πριν έρθει η νύχτα...
να προλάβω...
να δω τον ήλιο να δύει στη θάλασσα...