Ήρθες κι ήρθαν μαζί σουχαρούμενες στάλες βροχής...
καθώς χορεύουνε ακούω στη στέγη
τ' ανάλαφρα και ρυθμικά τους βηματάκια
κι όλα είναι γύρω μια παράξενη γιορτή...
παίζουν τα φύλλα...
στροβιλίζονται σαν ακροβάτες
στον αέρα...
στον ουρανό μορφές άλλοτε αστείες
κι άλλοτε σοβαρές παίρνουν
τα ασημένια συννεφάκια.
Πόσο μ' αρέσει το πρόσωπό σου
τ' όμορφο Νοέμβρη
από τη μια στιγμή στην άλλη που αλλάζει
στο γκρίζο βλέμμα σου να βλέπω
πότε του ήλιου το απαλό
που στάζει γλύκα φως
πότε της αστραπής τη λάμψη...
με τη δική μου την ψυχή που κάποτε δακρύζει
μα βρίσκει δύναμη και πάλι να χαμογελά
θαρρώ πως μοιάζει...
Μαρία Γασπαράτου
