Μη μου λες πως μ' αγάπησες...

Έφυγες...
Ξέχασες...
Πέρασες βίαια απ΄τη ζωή μου...
Την άδειασες...
Έμεινα ένα βουρκωμένο σύννεφο
σ' ένα μαύρο ουρανό...
λυπημένο και μόνο...
γεμάτο από πικρά δάκρυα
που έγιναν βροχή...
Σταγόνες τα "γιατί" μου
πέφτουν αργά
στη θάλασσα της μνήμης σου
σε πλημμυρίζουν ενοχές...
Μη μου λες πως μ'αγάπησες...
Ψάχνεις αντίδοτο στις τύψεις...
Τι να πιστέψω...
Ένας χορός η αγάπη σου...
Ένα ερωτικό ταγκό γεμάτο πάθος...
Με κρατούσες τόσο σφιχτά...
να μη σου φύγω...
Πίστευα πως έτσι
θα με κράταγες για πάντα...
Μα μόλις τέλειωσε η μουσική
με άφησες...
Έδωσες τέλος στη γιορτή...
Έσβησες τα φώτα... έφυγες...
Κι έμεινα μόνη μες στο σκοτάδι
να ψηλαφώ τον πόνο...
να μετράω πληγές...ν΄αναρωτιέμαι...
Μη μου λες πως μ' αγάπησες...
Το κόκκινο σημάδι ενός φιλιού...
αυτό ήταν η αγάπη σου...
που δόθηκε με τέτοια ένταση...
μα ύστερα τα ίχνη του ξεθώριασαν...
σα να μη δόθηκε ποτέ...
Κι εγώ έμεινα ένα λευκό εκκλησάκι
στις Κυκλάδες δίχως σταυρό...
Μια θάλασσα που έχασε
το γαλανό της χρώμα...
Καμμένη γη...καμμένη ζωή...
αυτό άφησε το πέρασμά σου...
Μυρίζουν ακόμα τ' αποκαϊδια της ψυχής...
Κι εσύ γυρεύοντας αντίδοτο στις ενοχές,
τολμάς να λες πως μ' αγάπησες...