Η σιωπή μας.

Τι ωραία που ήταν η σιωπή μας!
Τα χείλη σωπαίναν...
Οι λέξεις ήταν φτωχιές...
Ξεχείλιζαν τα συναισθήματα...
Γινόντουσαν μουσική,
φτιαγμένη από τους χτύπους της καρδιάς
και τις ανάσες μας.
Τι ωραία που ήταν η σιωπή μας!
Η ιερή ώρα της αρμονίας...της γαλήνης...
της άηχης κουβέντας των ματιών...
Φλυαρούσαν τα βλέμματα...
Ακατάπαυστα...
Και ξαφνικά κόπηκε στη μέση
η σιωπή μας...
Κι από δική μας...έγινε δική σου
και δική μου.
Κι ήρθε αυτή η μισή σιωπή
και σκέπασε σα μαύρο σύννεφο
τη ζωή μου...
Έμεινε κι η ζωή μισή...
Ακρωτηριασμένη...
Και τώρα πως ν' αντέξω
τους εκκωφαντικούς ήχους
της δικής μου σιωπής...
Της δικής μου μοναξιάς...