Όμορφη πρωταπριλιά - Καλό μήνα!

Μια όμορφη ξημέρωσε πρωταπριλιά...
ευπρόσδεκτος κι αγαπητός
πάντα ο ήλιος στην κάμαρα μας...
δε γίνεται εδώ
να βρουν στέγη  τα ψέματα...
ένα φιλί σαν χελιδόνι
από τα χείλη σου
μες στην ψυχή μου πέταξε
και έχτισε φωλιά
με ανάσες της αγάπης...
Πόσο μ' αρέσει
να σε κοιτώ τα πρωινά...
τους βραδινούς μου εφιάλτες
να πνίγω μες στων ματιών σου
τις σκούρες θάλασσες
και η αλήθεια σαν πανσέληνος
τα ήρεμα βαθιά νερά τους
να κάνει ασημιά...
Πρωταπριλιά ξημέρωσε...
καθόλου δε με νοιάζει...
Δε τον φοβάμαι...
Κι ας λεν πως ο Απρίλης είναι ψεύτης...
κάθε πρωί στο πλάι σου
πάντα μια όμορφη αλήθεια με ξυπνά...

Μαρία Γασπαράτου

Σε κάποια τείχη Βυζαντινά...

Σα να 'ταν χτες...
κάπου μακριά...

ψηλά σε κάποια τείχη
Βυζαντινά

κάτι άφησε ο έρωτας 

που ακόμα περιμένει...

μια διαθήκη...

που δεν ανοίχτηκε ποτέ...

Η πόλη κάτω
φάνταζε υπέρλαμπρη...
υγρή...
μα και περίεργα ξένη...

κι ήταν μια άνοιξη άγρια
από αγάπη άδεια
και με τρεις μήνες πειρατές...

Στη θάλασσα φεύγαν κατάφωτα
κάτι παράξενα κουρσάρικα καράβια...

πόσα μας πήραν...δε λογάριασα...

ούτε κι εσύ...
Χαφιές της μοίρας έγινε ο Μάρτης
μια μάσκα φόρεσε
φτιαγμένη από άνθη
κι αναίτια τον έρωτά μας
άρχισε να πυροβολεί...

Δε σε ξανάδα...
Κι όμως... λες κι ήταν χτες...

κάπου μακριά...

ψηλά σε κάποια τείχη
Βυζαντινά

κάτι άφησε ο έρωτας 

που ακόμα περιμένει...

μια διαθήκη...

που δεν ανοίχτηκε ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου

Στις εικοσπέντε...πατριώτες...

Σημαίες πάλι θ' ανεμίζουν στα μπαλκόνια

κι εμείς με περηφάνια θα κοιτάμε

και με φωνή στομφώδη θα μιλάμε

για τους προγόνους και τα δοξασμένα χρόνια.

Ταινίες που θα εξυμνούνε την πατρίδα

ξανά στην τηλεόραση θα δούμε

την ιστορία μας να θυμηθούμε
μήπως και βρούμε τη χαμένη μας ελπίδα.

Νεκρό ο Τούρκος θα φιλάει τον Παπαφλέσσα

λίγο προτού τελειώσει η ταινία

κι εμείς θα κλαίμε όλο ευαισθησία

για των Ελλήνων την ανδρεία και τη μπέσα.

Στις εικοσπέντε... πατριώτες θα αισθανθούμε

κι όταν θα ξημερώσει η άλλη μέρα

θα κάνουμε την περηφάνια πέρα

και "δε βαριέσαι" σ' όλα τ' άδικα θα πούμε.

Δυο μέρες μόνο θα κρατήσει η χαρά μας

δυο μέρες η Ελλάδα θα γιορτάσει

και γι' άλλη μια φορά θα τους ξεχάσει
όσους σκοτώθηκαν για την ελευθεριά μας.

Μαρία Γασπαράτου

Ώρες...

Ώρες νεκρές...
θαμμένες μέσα σε χαλασμένα ρολόγια...
άχρωμες ώρες ...
σαν καμβάδες αζωγράφιστοι...
σε καβαλέτα ανάξιων ζωγράφων...
ώρες άδειες...
σαν σπίτια έρημα με ενοίκους απόντες...
ώρες γυμνές...πληγωμένες...
σαν καρβουνιασμένα δέντρα
σε καμένο δάσος...
ώρες ατέλειωτες...
λεπτά αιώνες...
Μέσα στο ομιχλώδες κενό της απουσίας σου
αιωρούμαι επικίνδυνα
ανάμεσα στο χτες και το τώρα...
Φοβάμαι
τη μοιραία πτώση...
τη στιγμή της συντριβής
πάνω στο αιχμηρό παρόν μου...
Σε ψάχνω...
μάταια το ξέρω...
Ίσως και να υπάρχεις...
σ' ένα ξένο τοπίο...
σ' ένα σύμπαν παράλληλο...
Τι σημασία έχει;
Ούτε σήμερα ήρθες...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα μικρό μπαλόνι

Χιονονιφάδες οι λέξεις...
λιώνουν στης αγάπης μου
το τροπικό τοπίο...
Τα λόγια αστέρια χλομά
στου έρωτα μου τον ηλιόφωτο
αυγουστιάτικο ουρανό...
Γράμματα στη σειρά... φτωχά...
αδιάφορα... λίγα...
Τίποτα δε θα πω...
Τίποτα σ' αυτή τη γη δεν υπάρχει
τόσο μαγικό και τόσο αυτονόητο...
τόσο περίπλοκο και τόσο απλό...
Γιατί τι θαρρείς πως είναι
όλος ο κόσμος
μπρος στην αγάπη μου;
Τίποτε παραπάνω από ένα μπαλόνι...
ένα πολύχρωμο μικρό μπαλόνι
που αιωρείται
μέσα στο παράξενο γαλάζιο όνειρο
ενός παιδιού...

Μαρία Γασπαράτου

Η μαγεμένη μου άνοιξη

Να φύγω...
έτσι απλά...
χωρίς αποσκευές...
γυμνή σχεδόν...
μόνο μ' ένα γαλάζιο γιασεμί
που φύτρωσε απροσδόκητα
στην άκρη κάποιου πέτρινου ονείρου...
μικρούλι...λεπτεπίλεπτο...
περήφανο ωστόσο και γενναίο...
κάποιου σωτήριου θαύματος
σημάδι
και μιας ελπίδας επιζήσασας
η γέννα...
Τίποτε άλλο μαζί μου...
Είναι αρκετό...
για να ξυπνήσει κάποτε
απ' το βαθύ της ύπνο
η μαγεμένη μου άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Για την ειρήνη και την ελπίδα

Μεγάλα λόγια ξανά θα πούμε
για την αγάπη και την ειρήνη
λες και δεν έχουμε καμιά ευθύνη
κι όλοι αθώοι πάλι θα βγούμε.

Στιχάκια κι άλλα μελό θα γράψουν
μ' ευαισθησία οι ποιητάδες
και της ελπίδας μας οι φονιάδες
όλο συγκίνηση θα διαβάσουν.

Και οι ζωγράφοι λευκά τελάρα
με περιστέρια θα ζωγραφίσουν
λες και θα σβήσουν και θα ξορκίσουν
άγριων πολέμων φριχτή κατάρα.

Τι κάνω τώρα; Σε μια παγίδα
μ' αυτό το ποίημα έχω κυλήσει
κι άχρηστα λόγια έχω σκορπίσει
για την ειρήνη και την ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Μια ανάσα ελευθερίας...

Μισώ τα περίτεχνα βάζα
που στον υγρό τους τάφο
σαπίζουν σκοτωμένα λουλούδια...
τα ευφάνταστα κλουβιά
που πάνω στα ασημιά τους κάγκελα
χτυπιούνται
καταδικασμένα πουλιά...
Με γεμίζουν θλίψη
τα κακοποιημένα φυτά
με αφύσικα σχήματα...
τρίγωνα... τετράγωνα... ορθογώνια...
με αιχμές και γωνίες...
σε δρόμους...
σε πλατείες...
σε κακόγουστες βίλες
νεόπλουτων μικροαστών...
Μισώ τα τσιμεντένια τέρατα
εχθρικών πόλεων
που τρομάζουν το φεγγάρι
κι εξορίζουν τον άνεμο...
Μα πιο πολύ μισώ
ότι λερώνει
το γαλάζιο της θάλασσας...
Κάτι παράλογο αρρωσταίνει την άνοιξη...
Κράτησε με...
να νιώσω πως έρχεται ο Απρίλης...
Φίλησε με...
να πάρω μια ανάσα ελευθερίας...
και να θυμάσαι...
μη μου χαρίσεις ποτέ
ούτε ένα κομμένο λουλούδι...

Μαρία Γασπαράτου

Λόγια δικά σου...

Λευκές ακόμα οι βουνοκορφές...
Πατά η άνοιξη με τα γυμνά της πόδια
στο αφράτο χιόνι...
Πού να 'σαι άραγε
του Μάρτη ετούτο το περίεργο δείλι
που είναι σα μάνας άστοργης
ψυχρή αγκαλιά;
Ποια θάλασσα μαβιά
το βλέμμα σου χαϊδεύει;
Πέτρινοι όγκοι γύρω μου
σαν τείχη φυλακών...

σκοντάφτει η ανάσα μου...
το μάτι μου σκαλώνει...
ο ορίζοντας ανύπαρκτος...
Βραδιάζει σε λίγο...
Κίτρινες φρέζες...κόκκινες...λευκές...
άγγελοι πολύχρωμοι του Μάρτη
κουνούν τα μεταξένια τους φτερά...
σκορπίζουν το άρωμα τους...
τη νύχτα πληγώνουν...
κι ο άνεμος λέξεις ξυράφια
κουβαλά από μακριά...
χαράζουν στην ψυχή μου 

τ' όνομα σου...
Λόγια δικά σου,
τα όνειρα ματώνουν:
" Δεν είναι αγάπη μου...
ποτέ δεν ήτανε η άνοιξη για μας..."

Μαρία Γασπαράτου

Τριαντάφυλλο μ' αγκάθι

Δε φάνηκαν τα χελιδόνια ακόμη.
Όσο κι αν βιάζομαι η άνοιξη αργεί
και συνεχίζει ακόμα αργά να ξημερώνει
και να 'χει γκρίζα χρώματα η αυγή.

Η νύχτα βιαστική και κρύα θα 'ρθει.
Αίματα στάζει το θλιμμένο δειλινό
και τ' όνειρο μου σαν τριαντάφυλλο μ' αγκάθι
πληγώνει τον ανύποπτο ουρανό.

Μα κάπου μακριά ηχούν καμπάνες.
Άκου...όπου να 'ναι η ανάσταση θα 'ρθεί
και οι ελπίδες μου που ως τώρα ήταν πλάνες
θ' ανθίσουν σαν κρινάκια  στην ψυχή.

Μαρία Γασπαράτου

Με μια κούκλα στο χέρι...

Χάθηκα...
μέσα σε τρένων σφυρίγματα,
σε γλάρων πετάγματα,
σε καραβιών φουγάρα,
σε μια αδιάκοπη φυγή...
κι έπειτα κρύφτηκα
σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
σε μελαγχολικά στιχάκια
από τρυφερά νανουρίσματα,
σ' ένα κομμάτι θάλασσας
που το κατάπιε ο ωκεανός
και πια δε μπορώ να με βρω.
Χάθηκα...
γιατί δεν ήθελα πολλά
και λίγο πάλεψα.
Χάθηκα...
γιατί δεν πρόσεξα
κι απότομα μεγάλωσα.
Στον καθρέφτη κοιτάω ακόμα
ένα κορίτσι με μια κούκλα στο χέρι,
ανόητο,
πάνω σε ψηλοτάκουνα.

Μαρία Γασπαράτου